Op weg naar Torres del Paine in Chili

Al om 7u zitten we in de bus die ons met nog een aantal mensen naar het nationaal park Torres del Paine in Chili gaat brengen. het park ligt hier hemelsbreed 80km vandaan, maar er gaat maar 1 weg naartoe, en die gaat om de hoge bergen heen: De beroemde Rn 40 die van het uiterste noorden van Argentinië vrijwel recht naar het uiterste zuiden in Vuurland loopt en 5000km lang is. De weg is grotendeels verhard, maar lang niet overal en het vraagt dus nogal wat van je vervoermiddel om hier overheen te rijden. Langs het merendeel van de weg vind je in de verste verte geen bewoning, geen tankstation, geen praatpaal, kortom niks. Dat is voor ons Nederlanders een heel aparte ervaring. Ons busje is een 4wheel drive Mercedes, een soort À-team busje. Je voelt je heel veilig hierin. Het duurt zo'n 3u eer we de grens met Chili bereiken en in de tussentijd hebben we onderweg misschien 2 auto's gezien. Het enige verkeersbord met daarop een inhaalverbod wekte bij mij wel een lachstuip op. Net zoals de enige praatpaal die ik heb gezien. Wel zagen we in toenemende mate guanaco's, nandu's (een klein soort struisvogel), schapen (van boerderijen die hier gewoon honderden hectares land hebben) en veel condors. Een keer zag ik 5 condors in het veld zitten. Spectaculair! Het landschap is overweldigend. Nooit eerder in mijn leven zoiets gezien. En langzaamaan komen dan de bergtoppen van de Chileense Andes steeds dichterbij. We zien diepblauwe en turquoise meren, die hun kleur ontlenen aan de mineralen die er in zitten. Watervallen en gletsjers. Het water hier in de natuur in heel Patagonië is overal drinkbaar. De Chileense grenspost is een verhaal apart. het duurt eindeloos eer ze klaar zijn met hun controles, hun formulieren en hun gestempel. Maar wij vermaken ons met het kijken naar de condors die hier dichtbij vliegen, terwijl we onze plas ophouden, omdat de wc' s hier niet werken. Bij het binnentreden van het Park kunnen wij gelukkig allemaal naar de wc, terwijl onze gids de betalingen regelt en de stapel formulieren overhandigt. In het park wordt het alsmaar mooier en mooier. We maken kennis met de befaamde Patagonische wind, die hier zomaar kan opsteken en heel hevig kan zijn (tot wel 180km/u) ! Zo staan we nog foto's te maken en zo vliegen opeens mutsen en zonnebrillen in het rond. We konden ons nog maar net staande houden. Ik liet mij terug waaien richting busje en kon nog net een Italiaan bij zijn jas grijpen anders was ik door gewaaid en had de busdeur gemist. Het leidde tot grote hilariteit bij ons allemaal. Om half 5 werden Clem en ik overgedragen naar een ander busje (de organisatie hier is grandioos) om naar ons kamp gebracht te worden. Dit kamp is een Ecocamp en een heel bijzondere ervaring voor ons. De tenten zien eruit als duikersklokken en zijn echt fantastisch! We hebben een houtkachel, eigen badkamer en wc en een heel groot bed met uitzicht op de 3 beroemde torens van Torres del Paine. We vallen van de ene verbazing in de andere hier. het is de bedoeling om hier op eigen houtje de bergen in te trekken, maar als we wakker worden is het weer omgeslagen en regent het, de bergen zijn niet meer te zien. Reden dus om eens lekker bij de kachel te schuiven en te lezen of in mijn geval te schrijven. We hebben van Ivo begrepen dat de kwaliteit van de foto' miserabel is, dus we gaan kijken of dat anders kan, want onze foto' zijn echt super! Foto' s volgen dus hopelijk nog!