Lachen in Buenos Aires

Als we aankomen in Buenos Aires regent het al enkele dagen zo extreem dat de Rio Plata buiten zijn oevers is getreden en er vanwege overstromingen al 5000 mensen geëvacueerd moesten worden. Wij kunnen de oversteek van de taxi naar het hotel nog net maken zonder doornat te worden. Maar als we 's avonds een hapje ergens willen gaan eten, kijken we toch bedenkelijk naar de regen die als een gordijn naar beneden valt. Gelukkig is er naast ons hotel een kiosk waar een enthousiaste jongen direct door heeft dat wij een paraplu zoeken. Die heeft hij! Wel 3 soorten! Ze zien er allemaal even kloemelig uit en natuurlijk zijn ze veel te hoog geprijsd, maar ja, in tijden van nood moet je niet kritisch zijn. Met een zwierig gebaar zal hij wel eens even demonstreren hoe het uitklappen werkt en als hij op het knopje drukt, schiet opeens de paraplu als een projectiel door de winkel heen en staat hij met het handvat in zijn handen. Ik kom niet meer bij van het lachen en hij ziet er zelf ook wel de humor van in. De bazin, die achter de kassa staat kan er helemaal niet mee lachen, waardoor ik nog harder moet lachen. We besluiten toch maar een iets duurdere te nemen. De jongen zwaait ons uit als we ons de stortregen in begeven. Bij het restaurant aangekomen, zijn we toch nog kletsnat. Iemand opent de deur voor ons en zegt dat ze pas om half9 open gaan. Grrrr...die Argentijnen met hun late etenstijden! We kunnen er maar niet aan wennen. Omdat Clem al loopt te soppen in z'n schoenen, besluiten we maar terug te gaan naar het hotel, onze tijd af te wachten en na een uur weer te gaan. Bij het hotel aangekomen, staat onze leuke buurjongen in de deuropening van de kiosk en herkent onmiddellijk die enige klanten van die avond. Met een blik van verstandhouding begint hij weer te lachen, ik ook, terwijl ik tevergeefs poog de paraplu in te klappen. gedienstig sprint hij door het regengordijn en zal mij wel eens even helpen met die paraplu. Lukt niet. Bij mij borrelt alweer een lachaanval op. Hij rent met de paraplu de winkel in, waar ik hem met een mesje zie morrelen en ja hoor, de paraplu kan ook weer ingeklapt worden. Triomfantelijk krijg ik hem weer terug waarna we vrolijk afscheid van elkaar nemen.

Een dag later. het is opgeklaard en de zo'n schijnt weer. Ik heb besloten in Buenos Aires naar de kapper te gaan, want we hebben nog 14 dagen te gaan en dat gaat mijn kapsel niet redden. Dat vind ik best wel spannend, want ja, ik heb thuis een goeie kapster en hier weet je het maar nooit. We vinden een klein zaakje dat epileert, nagels doet en als we de teksten op de ruit proberen te begrijpen, zwaait de deur al open en worden we met een stralende glimlach verwelkomt. Jazeker ze zijn ook kapper! kom binnen en wil meneer misschien ook geknipt worden? No,no, meneer wil helemaal niet geknipt worden, meneer wil alleen maar weten hoe lang het duurt en dan gaat hij lekker koffie drinken. met mijn Spaanse woordenboekje binnen handbereik (want ja, knippen had ik wel geleerd, maar verven??) ging ik dan het gesprek aan, want ja, kapsters willen nou eenmaal praten. En deze sprak geen Engels. Maar dat ging allemaal prima, er werd een briefje bij gehaald waar de naam Virginia op werd geschreven en of ik mijn moeilijke naam ook maar even wilde opschrijven. Verder kwam Elena op het briefje te staan, want Elena was de assistente van de kapster. Degene die het plastic manteltje om deed, mijn gezicht van een vetrandje voorzag tegen het meeverven van mijn gezicht (waar ze blijkbaar nog niet zo goed in was, want er moest na afloop nog flink wat weg geboend worden). De kapster verdween naar achteren en kwam na een tijdje zorgvuldig roerend in een kommetje weer terug. het papje voor mijn kleurtje was klaar. No, geen tinto! marron! Por favor! Met veel flair en gebabbel smeerde de echte kapster mijn hoofd vol. Steeds wanneer ze praatte, stopte ze met verven, want haar gepraat ging met veel handgebaren gepaard. Natuurlijk praatte de assistente ook mee, want met een Hollandse klant gaat het gesprek al gauw over Maxima. Een vrouw die ik aanzag voor een klant, maar die toch na een tijdje weer verdween, deed ook een duit in het zakje door te vertellen dat haar opa en oma bevriend waren met de opa en oma van Máxima. Nou nou. Of ik ook nog m'n nagels gelakt wilde hebben? No! Por favor no! Ik hoopte maar dat ze een beetje opschoten, want ik hou niet zo van lang bij de kapper zitten. En zie je, daar was Clem al weer en ze moesten nog beginnen met knippen. Hij vond het wel leuk om een foto te maken en onmiddellijk sprongen beide dames in fotopositie en werd het e-mailadres aan het briefje toegevoegd, want die foto wilden ze wel hebben. Weer moest Clem ze duidelijk maken dat hij echt niet geknipt wilde worden en eindelijk konden we dan met zoenen en veel gelach en gezwaai de zaak weer verlaten. En.....ik was tevreden met het resultaat!